De Geest van vrede bij Paulus Een studie in Bijbelse theologie (PhD) • Ralf Lubs

PhD Dissertation: Abstract
De Geest van vrede bij Paulus: Een studie in Bijbelse Theologie bespreekt de centrale rol van vrede in het Nieuwe Testament, met bijzondere aandacht voor de Paulinische geschriften, en betoogt dat deze vrede een werk van de Geest is. De gekozen methodologie is retorische, discours-, en sociale analyse. Het proefschrift toont aan dat het voornaamste probleem waarmee Paulus geconfronteerd werd onopgeloste conflicten waren, met andere woorden een gebrek aan vrede met God en tussen groepen en individuen in de Paulinische gemeenten.
Εἰρήνη wordt voorgesteld als het voornaamste doel van communicatie, niet alleen in de Paulinische literatuur maar ook in de niet-Paulijnse documenten van het Nieuwe Testament. Πνεῦμα vestigt, onderhoudt en intensiveert harmonieuze relaties. De aard van deze relaties is εἰρήνη. Hoewel elke letter contingent is en in verschillende omstandigheden is ontstaan, wordt εἰρήνη door πνεῦμα zo gerealiseerd dat de precieze omstandigheden en problemen een oplossing vinden die zowel de eeuwigheid in het oog heeft als de huidige relatie met God en de medegelovige. Verzoening met God in Christus door de Geest leidt tot een leven van vrede met God en moet ook leiden tot een leven van vrede met mensen door het transformerende werk van de Geest.
Het beginpunt in Galaten, hoofdstuk twee van de dissertatie, en Romeinen, hoofdstuk drie, is de groet van Paulus. Er wordt gesuggereerd dat dit niet slechts een eenvoudige groet was, maar een onderdeel van de πρόθεσις en daarom het hoofddoel van het schrijven aangaf. Het voornaamste probleem in Galaten en Romeinen wordt uitgelegd als zijnde conflicten, gebrek aan εἰρήνη. Dit probleem wordt opgelost door πνεῦμα, maar vereist de actieve medewerking van de gelovige in Christus.
Hoofdstuk vier suggereert dat ook in Paulus’ andere onbetwiste brieven εἰρήνη het voornaamste doel van het schrijven is en dat πνεῦμα een essentiële rol speelt in de verwezenlijking ervan. Hoofdstuk vijf stelt voor dat de omstreden Paulinische brieven en de niet-Paulijnse documenten van het Nieuwe Testament hetzelfde principe volgen, hoewel ze minder vaak πνεῦμα gebruiken. In de Evangeliën en Handelingen verrichtte Jezus de messiaanse bediening door de kracht van de Geest om zijn vredesmissie te volbrengen en dit werd voortgezet door zijn discipelen na de verrijzenis en de intensievere ervaring van de Geest met Pinksteren. In de niet-Paulijnse brieven komt dezelfde essentiële gedachte tot uitdrukking als in de Paulinische brieven, namelijk dat de vrede door de Geest tot stand wordt gebracht wanneer het volk van God harmonieuze relaties nastreeft en actief deelneemt aan het oplossen van conflicten. Deze vrede is voorwaardelijk en vereist de positieve menselijke reactie op Gods aanbod van vrede en de voortdurende wandel door de Geest om ook met mensen harmonieuze relaties te kunnen onderhouden.